Mieczysław Bieniek. Całe życie ramy jego świata wyznaczały hałdy między Wełnowcem i Siemianowicami. W kopalni, która była jego miłością, przez 27 lat pracował jako górnik strzałowy i ratownik – do dnia, gdy spadła na niego ściana. Od lekarzy usłyszał wyrok: uszkodzony wzrok i słuch, zaawansowana pylica. Renta. Spokojne życie, spacerki, żadnych wyskoków. A on postanowił, że jeśli nie może wrócić do kopalni, to nie będzie siedział w kapciach przed telewizorem i pił piwko. Będzie podróżował po świecie. Bez pieniędzy, znajomości języków, bez doświadczenia w podróżowaniu.
Do dziś zjeździł już ponad 100 krajów, świat nie ma dla niego tajemnic. Aby się utrzymać, pracuje – w Singapurze budował krematorium, w Indonezji był rybakiem, w Indiach pomocnikiem mleczarza, w Laosie karczował las. Sypia gdzie się da, jada byle co, jeździ sposobem za darmo.
A 50. urodziny postanowił zgodnie ze śląskim zwyczajem uczcić czymś wyjątkowym – i wymyślił, że pojedzie do Dalajlamy i wręczy mu prezent od przyjaciół z Polski: makatkę z dwoma łabędziami. Szczęśliwym trafem spotkał reżysera Pawła Wysoczańskiego, który zdecydował, że nakręci o tej podróży film.
„W drodze” to tchnąca nieprawdopodobnym optymizmem opowieść o fascynującym, barwnym, gnanym wielką pasją człowieku, dla którego nie istnieją żadne bariery. To jednocześnie film o robieniu filmu i o rodzeniu się przyjaźni.
Film Pawła Wysoczańskiego kończy piękna symboliczna scena: Mietek ciągnie na szczyt gigantycznej hałdy swojego kolegę z kopalni, niemal błagając: „Chodź, proszę cię, jak wyjdziesz poza tę hałdę, tylko żeby ją przekroczyć, to już jesteś wolny”…